WolfQuest, Arokai & FeralHeart

Dziękuję Jutro napiszę!

Rozdział 2______________ NAT!- krzyknęła Elliott. Mały szczeniaczek skulił się i zaskomlał przestraszony.-Nathaniel, Ty mój skarbie...-powiedział tuląc go do siebie.-Urocze-odezwał się chłodny głos za jej plecami. Był to Aslan- oraz irytujące- uśmiechnął się w grymasie. -Zostaw mnie w spokoju!-warknęła suczka.- Och, czyli że nie chcesz się dowiedzieć jak zniszczę Slough Creek?-spytał. -Ja...ja...-jąkała się.-Zamknij się!-warknął. Ell też zawarczała przeciągając Nathaniela za siebie. Po chwili jednak umieściła go przed sobą znowu gdy spostrzegła iż są otoczeni przez wilki.- Czego wy chcecie?!- spytała.-Głucha? Stworzyć nowy świat, nowe S. Creek! Nie wiadomo co ewolucja stworzy kiedy wszystkie inne wilki zginą. Tak czy inaczej te stworzenia będą nas miały za bogów. Klawe życie, co nie?-podsumował i zaśmiał się.  Inne wilki zawturowały jego śmiech. Ell warknęła ponownie. -A niby jak chcesz wytępić Wilki ze Slough Creek?!- wypaliła jednym tchem. -To proste-mam najsilniejszą sforę w całym Yellowstone! Ale jeszcze dam Ci szanse. Nie chcę aby chwila gdy zabijam alfa była...taka zwyczajna! Taka stoicka! Nie, zbierz armię. Wtedy może będziesz mogła się mierzyć z moją-tu wypiął dumnie pierś i uciekł razem ze sforą...za którą podążały zakapturzone postacie. -Ej, a to kto do diaska?!- zawołała za nimi. -Ci, którzy pomogą mi cię rozgromić- zaśmiał się chłodno. Elliott wstała z ziemi i otrzepała się. Wtedy zobaczyła że na drzewie wiszą 2 białe szaty które chroniły przed wybuchami, brązowa torba i pojemniczek z resztką prochu. -To nam się przyda, Nat- oświadczyła zakładając wypełniony po brzegi chlebak na szyję- nie wiem na jakiej zasadzie działają te rzeczy, ale mogą być niezbędne do zwycięstwa. Ruszamy w podróż- oświadczyła biorąc syna na plecy i biegnąc w stronę rzeki. W niej jednak zauważyła coś dziwnego...-Piana?! Pingwin?!-zdziwiła się. Coś się święci- dodała. -Nie pij tego!-przestrzegła małego który zeskoczył z jej karku i już wyciągnął swój mały różowy języczek w stronę bąbelka. potem pośpiesznie wrócił na grzbiet matki i przyglądał się z zaciekawieniem pingwinowi. http://tinypic.com/view.php?pic=2s00ped&s=7

Przepraszam, ale następna część dopiero jutro- chyba że jeszcze złapie wenę

Może być, że ten pingwin im coś powie, o człowieku itp. pisz, pisz. ;]

-AAA!!!- wydarł się pingwin.
-AAA!!!- wydarł sie Nathaniel.
-EEE!!!-wydarła się Elliott (xD)
-Oż Fak, wilczyca alfa.- podsumował pingwin.
-Cholera-skomentowała Elliott- Co Ty robisz pingwinie (żeby nie pisać "człowieku") w S. Creek?!
-Nudziło mi się! Ha, a jak myślisz? Ludzie spuszczają chemikalia do rzek, więc na Antarktydzie było ciepło (od tych chemikalii) to przypłynąłem! Ale tu jest jeszcze gorzej- tu przeklął bardzo siarczyście i nieprzyzwoicie.
-A czego się spodziewałeś? Lodu?!
-Nie, ale myślałem że...
-Ty nie myślisz!
-MYŚLAŁEM ŻE JAK ZROBIĘ TO CO WSZYSCY TO WYJDĘ NA NORMALNEGO!!!
-Po 1: Jest Was tu więcej?! Po 2: NORMALNEGO?!
Tu pingwin znów przeklął a Ell przeszło zaskoczenie.
-Co jeszcze wiesz o ludziach?
-Oprócz tego że są skończonymi dupkami?
-No.
-Szkoda słów.
-Boże, co za mało konkretny rozmówca...-mruknęła Ell.
-Konretkny!-pisnął Nathaniel próbując naśladować matkę.
-No cóż, muszę się zbierać.- powiedziała Elliott.- Muszę...coś sprawdzić.
Włożyła Nathaniela do chlebaka i pobiegła do Little Butte. Mijała wiele pingwinów, które obracały za nią łby, przyglądając się wilczycy uważnie, po czym zaczynały uciekać.  Ale ona nie zwracała na nie uwagi. Jedynie Nat ciągle wołał:
-Konretkne! Konretkne!
Elliott w normalnych okolicznościach by się śmiała, ale nie teraz. Teraz chciała płakać. Zmarłe wilki zaczęły pojawiać się przed jej oczami i znikały. Duchy. Przezroczyste zjawy. Jeden z nich był jej zmarłym partnerem. Ojciec Nathaniela sięgnął do torby szczękami jakby chciał wyciągnąć szczeniaka i w tym momencie Nathaniel zniknął. Bez żadnego pufff, bez dymu. Ell ze łzami w oczach obejrzała się dookoła. Nigdzie nie było szczeniaka.
-Miej go w opiece Kardaan.-powiedziała patrząc się z niebo. I biegła dalej. Wspięła się po stromej ściance Little Butte i zobaczyła coś, co ją przeraziło śmiertelnie. Coś, czego nie dało się opisać słowami. Coś, co ją załamało.
Każdy wilk z jej watachy nie żył z wyjątkiem Drake'a, który wyksztusił:
-Ell, zobaczymy się w lepszym świecie...- i odszedł na zawsze.
A Ell w tą gwieździsta noc pełni, usiadła i zawyła do księżyca. Bezsilna i osaczona. Zawsze myślała że jako alfa może wszystko. Teraz te wyobrażenie świata zburzyło się w niej bezpowrotnie. http://oi53.tinypic.com/28mn23p.jpg

Ostatnio edytowany przez Hasacz (2011-09-21 08:14:40)